اثربخشی بسته آموزش قالی‌بافی با رویکرد مشارکتی بر عز‌‌ت‌نفس نوجوانان آهسته‌گام

حامدی, زهرا; کاشانی وحید, لیلا; وکیلی, سمیرا

doi:10.22034/ceciranj.2021.244681.1430

اثربخشی بسته آموزش قالی‌بافی با رویکرد مشارکتی بر عز‌‌ت‌نفس نوجوانان آهسته‌گام

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ کارشناس ارشد روان‌شناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده ادبیات، علوم انسانی و اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

² استادیار گروه روان‌شناس و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده ادبیات، علوم انسانی و اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

³ استادیار، گروه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده ادبیات، علوم اجتماعی و انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی.

10.22034/ceciranj.2021.244681.1430

چکیده

هدف از پژوهش حاضر، شناسایی اثربخشی بسته آموزش قالی‌بافی با رویکرد مشارکتی بر عز‌‌ت‌‌نفس نوجوانان آهسته‌گام بود. روش این مطالعه، نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون و دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌‌آموزان آهسته‌گام مقطع اول و دوم متوسطه مدارس استثنائی شهر تهران در سال تحصیلی 97-1396 که تعداد دانشآموزان 118 نفر بود. تعداد 24 نفر از آن‌ها به‌صورت هدفمند و با استفاده از روش نمونه‌‌گیری در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش مقیاس عزت‌‌نفس روزنبرگ (RSES) (1965) بود. گروه آزمایش در 12 جلسه 60 دقیقه‌ای به مدت هفت هفته شرکت کردند؛ در‌حالی‌که گروه کنترل در کلاس‌های سنتی قالی‌بافی تحت آموزش قرار گرفتند. داده‌های به‌دست آمده با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس به‌وسیله نرم‌افزار 25-SPSS مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفت. یافته‌های پژوهش حاضر بیان‌کننده این بود که استفاده از بسته آموزش قالی‌بافی با رویکرد مشارکتی به‌طور معناداری بر عزت‌نفس با اندازه اثر 344/0 (05/0p≤) در نوجوانان آهسته‌گام تأثیرگذار بود. در نتیجه، می‌توان عنوان کرد که آموزش قالی‌بافی با رویکرد مشارکتی، قابلیت تقویت متغیرهای مهم دیگری از جمله عزت‌نفس را در نوجوانان آهسته‌گام دارا است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Effectiveness of a carpet weaving training program with a cooperative learning approach on self-esteem of slow-paced adolescents

نویسندگان [English]

Zahra Hamedi ¹
Leila Kashani Vahid ²
samira vakili ³

¹ M.A. of Psychology and Education of Exceptional Children, Islamic Azad University, Sciene and Research Branch, Tehran, Iran.

² Assistant Professor, Department of Psychology and Education of Exceptional Children, Islamic Azad University, Science and Research Branch, Tehran, Iran.

³ Assistant Prof. Department of Psychology and Education of Exceptional Children, School of Literature, Social, and Humanities. Science & Research Branch, Islamic Azad University.

چکیده [English]

The purpose of the present study was to study the effectiveness of a carpet weaving training program with a cooperative approach on self-esteem of slow-paced adolescents. The method of this study was semi-experimental with pretest-posttest design and a control group. The participants in the research were slow-paced students of the first and second grades in a special education school in Tehran in 2017 & 2018, who were 118 students. Twenty-four students from among them were randomly selected and assigned into the experimental and control groups (each group 12 students). 12 students of experimental group participated in this program, and the control group participated in the traditional carpet weaving training program. Rosenberg Self-Esteem Scale (RSES) (1965) was used to evaluate self-esteem, which were completed by the participants before and after the intervention. The obtained data were analyzed using Multiple Analysis of Covariance (MANCOVA), using statistical software SPPSS-25. The results showed significant differences (p<0/5) between the experimental and the control group in self-esteem, and it showed that all of these variables increased significantly after carpet waving training with the cooperative approach. At the end, it can be concluded that using carpet-weaving training with cooperative approach can be used for improving self-esteem in slow-paced adolescents

کلیدواژه‌ها [English]

Carpet weaving training
self-esteem
slow-paced adolescents

مراجع

بشیلده، ک.، یوسفی، ن.، حقیقی، ج.، و بهروزی، ن. (1391). بررسی ساختار عاملی مقیاس عزتنفس روزنبرگ با سه شکل واژهپردازی مثبت، منفی و نیمی از مادهها مثبت و نیمی منفی در دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز. مطالعات روانشناسی تربیتی. 9 (15)، 41-66.

برخوری، ح، رفاهی، ژ.، فرحبخش، ک. (1388). اثربخشی آموزش مهارتهای مثبتاندیشی به شیوه گروهی بر انگیزه پیشرفت، عزتنفس و شادکامی دانشآموزان پسر پایه اول. 2(5)، 131-144.

حسینیان، س. (1390). اخلاق در مشاوره و روانشناسی: مبانی و اصول. تهران: انتشارات کمال تربیت.

حکیمیراد، ا. کاشانی وحید، ل.، آساره، م. (1398). اثربخشی آموزش حل‌مسئله بین‌فردی بر مهارت‌های اجتماعی و عزت‌نفس نوجوانان آهسته‌ گام. نشریه توانمندسازی کودکان استثنایی، 10 (4)، 75-87.

خانی، ا.، ایمانی، ر.، صالحی، ک. (1394). تأثیر آموزش مهارتمحور بر عزتنفس و شادکامی دانشآموزان کمتوان ذهنی، نشریه مهارت آموزی، 4(13). 87-102.

خداخواه امامچایی، ا.، (1391). آموزش قالیبافی، تهران: انتشارات کتابخانه فرهنگ.

https://ketabkhaneh-farhang.ir/product-150

محمودی، ف.، بهروز سرچشمه، س.، کریمی، م.، شهیدی انصاری، م.، و جلیل آبکنار، س. (1395). تأثیر آموزش مهارت‌ زندگی بر کفایت اجتماعی دانش‌آموزان آهستهگام. فصلنامه توانمندسازی کودکان استثنایی، 7(3)، 67-60.

همتی علمدارلو، ق. (1396). رویکردهای برنامه درسی دانش‌‌آموزان کمتوان ذهنی: مزایا و معایب. تعلیم تربیت استثنایی، 5(110)، 64-82.