اثربخشی درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری روان‌شناسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران

2 دانشجوی دکتری روان شناسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران.

3 دانشجوی دکتری روان‌شناسی، واحد اصفهان (خوارسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

چکیده

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش­آموزان با اختلال یادگیری بود. روش این مطالعه، آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی ‌دانش­آموزان دوره اول متوسطه با اختلال یادگیری شهر اصفهان در سال تحصیلی 97-1396 بود. جهت انتخاب حجم نمونه از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای استفاده شد.بر این اساس 30 دانش‌آموز (12 دختر و 18 پسر) با اختلال یادگیری به ‌روش‌ نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب و در گروه‌های آزمایش و کنترل به‌صورت تصادفی گمارش شدند. قبل از اجرای متغیر مستقل از هر دو گروه پیش‌آزمون گرفته شد؛ سپس گروه آزمایش مداخله آموزشی را در طی هشت جلسه آموزشی در طول دوماه و نیم دریافت نمود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه مشکلات یادگیری (LDQ)، مقیاس‌های نشاط ذهنی (SSV) و احساس تنهایی (SFL) بود. داده‌های به‌دست آمده توسط تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری تأثیر معناداری داشته است (001/0p<). بدین صورت که این آموزش توانسته نشاط ذهنی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری را افزایش و احساس تنهایی آن‌ها را کاهش دهد. با توجه به ‌نتایج پژوهش حاضر می‌توان از درمان خودشفقتی جهت بهبود نشاط ذهنی و کاهش احساس تنهایی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری بهره برد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Effectiveness of teaching self-compassion on subjective vitality and loneliness feeling in students with Learning Disability

نویسندگان [English]

  • Shahla Shirani 1
  • Maasomeh Hoseinpour 2
  • Moslem Asli Azad 3
1 PhD student in Psychology, Islamic Azad University, Najafabad Branch, Najafabad, Iran
2 PhD student in Psychology, Islamic Azad University, Najafabad Branch, Najafabad, Iran
3 PhD in Psychology, Islamic Azad University, Isfahan Branch (Khorasgan), Young and Elite Researchers Club, Isfahan, Iran
چکیده [English]

The objective of the present study was to investigate the effectiveness of self-compassionon subjective vitalityand loneliness feeling in students with Learning Disability. The research method of the present study was experimental with pretest, posttest and control group research design. The statistical population of present study included all high-school students with Learning Disability in Isfahan City in academic year 2017-18. A multistage cluster sampling method was used to selecting the sample. Accordingly, 30 students with Learning Disabilities were selected by cluster sampling and randomly assigned to experiment and control groups. Before administering the independent variable, pretest was taken from both groups. The tools in the present study included Learning Difficulties Questionnaire (Willcutt, Boada, Riddle, Chhabildas, DeFries & Pennington, 2011), Subjective Vitality(Ryan and Fredrick, 1997) and the Children's Loneliness Scale (Asher, Hymel and Renshaw, 2011). Then the experimental group received 8 teaching sessions in two-and-a-half months. The acquired data were analyzed through ANCOVA method. The results showed that teaching self-compassionhas had significant effect on subjective vitality and loneliness feeling in the students with Learning Disability (p<0.001) in a way that this type of teaching was able to increase subjective vitalityand decrease loneliness feeling in the students with Learning Disability. Considering the results of the study, teaching self-compassioncan be employed to improve subjective vitalityand decrease loneliness feeling in the students with Learning Disability.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Feeling of loneliness
  • learning disability
  • self-compassion
  • subjective vitality
تاجیک، ا.، پورابراهیم، ت.، و حسینی‌المدنی، س. ع. (1397). اثربخشی آموزش و تمرین توجه بر توانایی املانویسی و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان با ناتوانی یادگیری. توانمندسازی کودکان استثنائی. 9(2)، 49-39.
حاجلو، ن.، و رضایی شریف، ع. (1390). بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی پرسشنامه مشکلات یادگیری کلورادو. مجله ناتوانی‌های یادگیری. 1(1)، 24-43.
حق رنجبر، ف.، کاکاوند، ع. ر.، و دانش، ع. (1390). مقایسه خودکارآمدی، هیجانی و احساس تنهایی در دانش‌آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی. فصلنامه روانشناسی کاربردی. 4(20)، 58-42.
شکوهی‌یکتا، م.، قرائی، ن.، ارجمندنیا، ع. ا.، فتح‌آبادی، ج.، و دواری آشتیانی، ر. (1394). اثربخشی برنامه آموزشی پویش بر عزت‌نفس کودکان با مشکلات یادگیری. نشریه توانمندسازی کودکان استثنائی. 6(4)، 14-1.
شیخ‌الاسلامی، ‌ر.، و دفترچی، ع. (1394). پیش‌بینی نشاط ذهنی دانش‌آموزان بر اساس جهت گیری‌های هدف و نیازهای اساسی روان‌شناختی. مجله روانشناسی. 9(2)، 174-147.
عجم، ع. ا.، فرزانفر، ج.، و شکوهی‌فرد، ح. (1393). بررسی نقش شفقت خود در سلامت عمومی‌ و پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی. دانشگاه علوم پزشکی مشهد. 10(5)، 16-9.
غفاریان، ح.، و خیاطان، ف. (1397). تأثیر آموزش درمان مبتنی بر شفقت بر خودپنداره و ابراز وجود دانش‌آموزان دختر دوره اول دبیرستان. مجله دانش و پژوهش در روانشناسی کاربردی. 19(1)، 36-26.
منشئی، غ. ر.، اصلی آزاد، م.، فرامرزی، س.، کریمی‌جوزستانی، ل.، عارفی، م.، و فرهادی، ط. (1393). مقایسه نیمرخ هوشی کودکان دارای اختلال نقص توجه و بیش فعالی و کودکان مبتلا به ‌ناتوانی یادگیری با کودکان عادی. مجله پرستاری کودکان. 1(2)، 73-61.